اسهال مسافرتی
اسهال مسافرتی (Traveler's Diarrhea) به این صورت تعریف می شود: سه مرتبه یا بیش از سه مرتبه مدفوع بی شکل در روز و حداقل یک علامت گوارشی دیگر مانند حالت تهوع، استفراغ و درد شکم و احتمالا یافته های سیستمیک مانند تب و کسالت.
اسهال مسافرتی یک بیماری شایع است که در 60% از افرادی که مسافرت بین المللی دارند ظرف دو هفته بودن در مسافرت، اتفاق می افتد. مناطق مختلف دنیا را از نظر اسهال مسافرتی می توان به مناطق کم خطر، خطر متوسط و پرخطر دسته بندی کرد. برای پایین آوردن احتمال آن در مناطق پر خطر باید اقداماتی در بسیاری از کشورها صورت بگیرد تا بهداشت غذا و نوشیدنی، بهبود یابد. با این حال برای افرادی که میخواهند مسافرت کنند، اقداماتی برای پیشگیری یا خود درمانی و کاهش احتمال اسهال مسافرتی میتوان انجام داد. معمولا اسهال مسافرتی یک بیماری خود محدود شوند است که در آن 4 تا 6 روز مدفوع شل و گاهی اوقات تب خفیف، حالت تهوع، دل درد، سردرد و یا کسالت عمومی تجربه می شود. یک چهارم از این افراد در دوره بیماری فعالیتهای خود را تغییر می دهند و 15% از بیماران در بستر افتاده و 1% راهی بیمارستان شده و بستری می شوند.
شایعترین عوامل باکتریایی اسهال مسافرتی، انتروتوکسیژنیک اشریشیا کولی (enterotoxigenic Escherichia coli)، انترواگرگیتیو و کامپیلوباکتر هستند. عوامل دیگر ویروسی (مانند روتاویروس) و باکتریهای دیگر مانند سالمونلا و شیگلا هستند. ارگانیسمهای انگلی کمتر شایعند.
تداوم اسهال در مسافران
دو درصد از کسانی که دچار اسهال مسافرتی می شوند، دچار اسهال مزمن می شوند که بیش از یک ماه طول می کشد. این اختلالات ممکن است فرد را دلسرد و خسته کند چون تشخیص در بیشتر مواقع علیرغم آزمایشهای تشخیصی گسترده، گیج کننده است و در برخی، عوامل آسیب زا ناشناخته می مانند. شماری از مطالعات محدود نشان می دهند شش ماه پس از دوره حاد اسهال مسافرتی، در 4 تا 32 درصد موارد، بروز سندرم روده تحریک پذیر (روده عصبی) پس از عفونت اتفاق می افتد.